فرعون را بر خاک بیاندازید

کاش موسی بر همه دعواهای ضعیف و شلاق های ظالم بود و ظالم را میکشت

فَبِأَیِّ آَلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ

عیسی مریم به کوهی می گریخت                               شیر گویی خون او می خواست ریخت
آن یکی در پی دوید و گفت : خیر                                   در پیت کس نیست ، چه گریزی چو طیر
با شتاب او آنچنان می تاخت جُفت                                 کز شتاب خود ، جواب او نگفت
یک دو میدان در پی عیسی براند                                   پس به جِدِّ جِدّ عیسی را بخواند
کز پی مرضاتِ حق یک لحظه بیست                               که مرا اندر گریزت مشکلیست
از کی این سو می گریزی ای کریم؟                                نی پِیَت شیر و نه خصم و خوف و بیم
گفت : از احمق گریزانم ، برو                                          می رهانم خویش را ، بند مشو
گفت : آخر آن مسیحا نه تویی؟                                      که شود کور و کر از تو مُستوی؟
گفت : آری گفت : آن شه نیستی                                  که فسون ِ غیب را ماویستی؟
چون بخوانی آن فسون بر مرده ای                                  بر جهد چون شیر صید آورده ای
گفت : آری. آن منم . گفتا : که تو                                   نه ز گِل مرغان کنی ای خوب رو؟
گفت: آری گفت: پس ای روح پاک                                   هر چه خواهی می کنی از کیست باک؟
با چنین برهان، که باشد در جهان                                   که نباشد مر تو را از بندگان؟
گفت عیسی که : به ذات پاک حق                                  مُبدع تن ، خالقِ جان در سَبَق
حرمت ذات و صفات پاک او                                             که بود گردون گریبان چاک او
کآن فسون و اسم اعظم را که من                                   بر کر و کور خواندم، شد حسن
بر کُه سنگین بخواندم ، شد شکاف                                 خرقه را بدرید بر خود تا به ناف
بر تنِ مرده بخواندم ، شد حی                                        بر سر لاشی بخواندم ، گشت شَی
خواندم آن را بر دل احمق ، به وُد                                     صد هزاران بار و درمانی نشُد
سنگِ خارا گشت و از آن خو بر نگشت                              ریگ شد کز وی نروید هیچ کَشت
گفت : حکمت چیست کآنجا اسم حق                              سود کرد، اینجا نبود آن را سَبَق؟
آن همان رنجست این رنجی، چرا؟                                   او نشد این را و آن را شد دوا؟
گفت : رنج احمقی قهر خداست                                      رنج و کوری نیست قهر، آن ابتلاست
ابتلا رنجست کآن رحم آورد                                            احمقی رنجیست کآن زخم آورد
آنچِ داغ اوست ، مُهر او کرده است                                  چاره ای بر وی نیارد بُرد دست
ز احمقان بگریز ، چون عیسی گریخت                              صحبت احمق بسی خونها که ریختاندک اندک آب را دزدد هوا                                             دین ، چنین دزدد هم احمق از شما

آن گریز عیسی نه از بیم بود                                           ایمنست او آن پی تعلیم بود

زمهریر ار پُرکند آفاق را                  چه غم آن خورشید با اشراق را

عیسی علیه سلام به کوهی میگریخت همانند آنکه درنده ای میخواست جانش را بگیرد

کسی به دنبالش دوید و گفت ای خیر  چرا چون پرنده ای گریزانی کسی به دنبالت نیست

او همچنان میگریخت وجوابی نمیداد

اما  همچنان به دنباش بود و قسم یاد میکرد به خاطر مرضات حق صبری کن

از پی تو نه شیری است ونه بیمی پس از چه می گریزی

گفت از احمق گریزانم مانعم مشو و برو

پس آن مرید صفات عیسوی را خواند و از غیب زنده کردن مرده وکر وکور را ششفا کردن نام برد

 عیسی گفت اسم خدا را بر کور و کر خواندم شفا یافت

بر تن مرده بخواندم گشت حی      بر سر لاشی بخواندم.....

اما بر قلب احمق تاثیری نداشت

خواندم آن را بر دل احمق بود

صد هزاران بار و درمانی نشد

.....

گفت حکمت چیست کانجا اسم خدا سود کرد و لی در اینجا تاثیری داشت

...

گفت احمقی قهر خداست

گفت رنج احمقی قهر خداست		رنج و کوری نیست قهر آن ابتلاست
ابتلا رنجیست کان رحم آورد		احمقی رنجیست کان زخم آورد

گفت ابتلا دردیست که رحم حق می آورد

اما احمقی رنجیست کان زخم آورد وآنچه داغ اوست بدان مهر میدارد

ز احمقان بگریز چون عیسی گریخت

صحبت احمق بسی خونها که ریخت